Vasten betekent ons iets ontzeggen. Velen weten echter niet precies wát ze zich best ontzeggen. Veertig dagen geen alcoholhoudende dranken? Veertig dagen geen vlees? Minder gebruik maken van televisie, internet of smartphones? Het is allemaal mogelijk, als het bedoeld is om God en de naaste meer te beminnen.
De drie pijlers van de Veertigdagentijd zijn deze waarover Jezus spreekt in het Evangelie van Aswoensdag, aan het begin van deze nieuwsbrief: aalmoezen, gebed en vasten. Onder vasten verstaat de Kerk het nuttigen van één volledige maaltijd per dag met daarbuiten twee kleine snacks die samen niet meer dan één maaltijd omvatten. Volgens het geldende kerkelijk recht zijn alle gezonde gelovigen tussen 18 en 59 jaar gehouden aan een dergelijk vasten op Aswoensdag en op Goede Vrijdag. In vroegere tijden waren gezonde gelovigen van 21 tot 59 jaar ertoe gehouden om elke dag te vasten, behalve op zondagen en hoogfeesten zoals Sint-Jozef (19 maart) en de Aankondiging (25 maart). Wie wil, is uiteraard vrij om die vastenpraktijk aan te houden.
Daarnaast is er het zogenaamde ‘vleesderven’ of de onthouding van vlees. Vandaag de dag wordt dit maatschappelijk meer en meer aangemoedigd omwille van ecologische en gezondheidsredenen. De reden waarom de Kerk het echter van oudsher aanbevolen heeft, is omdat het vleesderven ook de lagere vermogens tempert. Vlees bevat immers zink, wat vormen voor luiheid, lust en gulzigheid zou bevorderen. Iedere gelovige wordt momenteel, naast het vasten, gehouden tot vleesderven op Aswoensdag en Goede Vrijdag. In vroegere tijden gold dit voor Aswoensdag, iedere vrijdag tijdens de Veertigdagentijd en op Stille Zaterdag. Daarenboven werd op woensdag en zaterdag na de eerste zondag van de Veertigdagentijd slechts vlees gegeten tijdens de éne volledige maaltijd. Dit waren de zogenaamde quatertemperdagen.
Het loont de moeite om deze oudere vastenpraktijken terug een plaats te geven in je leven. Voedsel blijft levensnoodzakelijk en wij kunnen er ook van genieten. Wie vast door middel van voedsel zal dus steeds ervaren dat hij of zij iets wezenlijk ontbreekt en daarbij aan den lijve ondervinden dat God de bron en het doel van ons leven is. Hij is Degene die voor ons ook, door onze keuze om de vasten, op eerste plaats komt. Het klein beetje ‘pijn’ dat daarbij komt kijken, zal ons helpen om onze blik in gebed op Hem te richten zodat Hij in ons hart de liefde voor onze naaste kan leggen. Het verlangen naar het Brood des Levens in de Eucharistie zal in ons toenemen.